Czytam w zaległej skutkiem pogrzebu mamy „Polityce”, że Polacy są zmęczeni pomaganiem ofiarom wojny w Ukrainie. Tekst, poza wszystkim, nie oddaje nic a nic realiów tej pomocy, miotających się od tragedii po farsę, na końcu której „systemowo” człowiek może trafić pod most lub wracać do nieogrzewanych ruin.

Cóż, w ciągu ostatnich 8 miesięcy żyję wśród ludzi, którzy rzeczywiście mają prawo odczuwać zmęczenie, bo odwalają całą robotę za państwo (szeroko pojęte, nie tylko aparat pisowski), którzy sami nie są pewni, czy będą mieli co jeść i za co mieszkać w następnym miesiącu, bo nikt nie ceni ich pracy na tyle, żeby im zapłacić za to m.in., że przynoszą Polsce miliardowe oszczędności, pomagając uchodźcom dotrzeć na Zachód. Odmienianie na wszystkie możliwe sposoby słowa „integracja” przykrywa problem podstawowy – właśnie to, gdzie ludzie mają mieszkać i co jeść, i żeby to nie odbywało się w warunkach pozbawiających ich godności, narażających na utratę zdrowia oraz traumy. To kwestia fundamentalna.

Ale nie dla Polski. Polska jest już „zmęczona”, Polska chce od uchodźców pieniędzy za kąt do spania w hali na tysiąc osób. Polska nie płaci w związku z tym za pociągi, żeby uchodźcy mogli ją opuścić i dotrzeć do mniej zmęczonych a zamożniejszych krajów. Polska niekonsekwencja, polski słomiany zapał, polski egoizm, polskie lenistwo intelektualne i moralne, polska głupota – męczą mnie o wiele bardziej niż moja praca. 

Zaraz jadę na Wschodnią.