Do ostatniego czynnego punktu recepcyjnego dla uchodźców w Warszawie (przy Dworcu Wschodnim, prowadzony przez NRC/PCPM) płynie nieustanny strumień ludzi. Ostatnio przede wszystkim z terenów okupowanych przez Raszystan (do którego wywieziono i poddano piekłu obozów „filtracyjnych” ok. 2 mln ludzi, w tym 250 tysięcy dzieci) oraz z terenów przyfrontowych w Zaporożu.
Od dwóch dni zespół zajmujący się tam od początku relokacją zagraniczną prowadzi działania we współpracy z TPU – Towarzystwo Przyjaciół Ukrainy.
Z czym się mierzymy na co dzień? Dwa przykłady.

Przychodzi starsza pani w towarzystwie córki w 9. miesiącu ciąży – Mama potrzebuje operacji na zaćmę, prawie nie widzi, właśnie do nas przyjechała spod Zaporoża, chciałaby wyjechać gdzieś do Skandynawii, bo my w Polsce mieszkamy z mężem i synem w jednym pokoju, a ja zaraz rodzę córeczką, nie mamy się jak razem utrzymać – mówi córka.
– Ma pani jakieś dokumenty medyczne?
– Nie mam nic. Wyszłam do sklepu, a kiedy wróciłam, domu już nie było. Zostałam z reklamówką z zakupami.

– Hej, macie jeszcze jakąś pomoc żywieniową? – pyta jeden z koordynatorów PCPM.
– Co się dzieje?
– Popatrz na tę rodzinę przy stole, wpuściliśmy ich do punktu, bo nie jedli niczego od trzech dni. Ale rodzice ze wstydu nic nie chcą zjeść, obiad wzięli tylko dla dzieci.
Zagaduję mamę dwóch kilkuletnich szkrabów pałaszujących wreszcie jakiś normalny obiad. Wkrótce dołącza tata (okazuje się, że sam jest chory). Mówię – nie wstydźcie się, zjedzcie coś. Oboje zaczynają płakać.
– Musimy wytrzymać do końca września, wtedy będziemy mogli wyjechać na Ukrainę. Organizacja humanitarna załatwiła nam hostel, ale bez wyżywienia, a my nie mamy już żadnych pieniędzy – mówią.
– Co jedliście do tej pory? – pytam głupio.
– Miwinę z wodą – odpowiada ojciec (miwina, coś w rodzaju vegety). Najmłodszego po obiedzie zaczyna boleć brzuszek. Odzwyczaił się od tak „obfitych” posiłków (dziś ich dane trafią do OSK, żeby można było załatwić dostawy jedzenia).