Wczoraj Jacek Żakowski w „Wyborczej” skonstatował, że wobec nadciągającej katastrofy humanitarnej, czyli kolejnej wielomilionowej fali uchodźców z Ukrainy, spowodowanej niszczeniem infrastruktury cywilnej przez raszystów, ani polski rząd, ani opozycja nie mają żadnego planu. 

To znaczy rząd ma „program”, polegający m.in. na… obciążaniu uchodźców kosztami pobytu w ośrodkach długoterminowych, gdzie warunki zostały, delikatnie, opisane przez Aleksandra Szyłło w „Dużym Formacie”.

Szczegóły tego szkodliwego, absolutnie oderwanego od realiów projektu w OKO Press.

To kolejne krok na drodze konsekwentnego utrudniania uchodźcom życia i wpędzania i ich, i Polski w matnię, bo ani w Polsce nie da się żyć, ani z niej wyjechać (zapowiedziano z końcem roku koniec programu 40 złotych za każdą dobę przez 4 miesiące dla każdego, kto gości uchodźców, a darmowe podróże koleją, umożliwiające wyjazd na Zachód, zniesiono już w lipcu, relokacja zagraniczna ani wewnętrzna na poziomie państwa czy samorządu nie istnieje, zajmują się nią słabiutkie, biedne NGO-sy na skraju egzystencji).

Matnię tę widać doskonale na co dzień w ostatnim czynnym całodobowo punkcie recepcyjnym w Warszawie, prowadzonym przez Norwegian Refugee Council, w ramach którego Asymetryści/ TPU – Towarzystwo Przyjaciół Ukrainy prowadzą punkt relokacji. W tym punkcie, który z założenia miał być tylko poczekalnią dworcową dla uchodźców udających się dalej, zaczyna brakować łóżek, czasem trzeba kłaść ludzi spać na krzesłach. A będzie tylko gorzej.

Dlatego prosimy Was wszystkich o natychmiastowe wsparcie, którego nie mamy od żadnych instytucji państwowych ani samorządowych, które nie rozumieją, że nasza praca przynosi im wielomilionowe oszczędności.

Relokacją ratujemy setki ludzi przed popdanięciem w wołające o pomstę warunki opisane we wspomnianym tekście „DF”, a budżet państwa i budżety gmin przed krachem.

Jednak bez międzynarodowego programu pomocy uchodźcom z Ukrainy nasze wysiłki nie rozwiążą problemu. Niemniej prosimy Was o ratunek: bez waszej pomocy nie poradzimy sobie, a to dopiero początek kryzysu.